تاریخچه جرثقیل در روم باستان و اولین جرثقیل های برجی

اوج بکارگیری جرثقیل در طول روم باستان و برای ساخت سازهای عظیم آنها بود. رومی ها نمونه هایی از جرثقیل های یونانی را توسعه داده بودند و نقش برجسته هایی نیز برای اثبات این ادعا موجود است.

رومی ها با بکاربردن قرقره های مرکب و همچنین ستون بندی های قوی برای جرثقیل های خود به توانی معادل بلند کردن بیش از 6 تن رسیده بودند که به وسیله آن سنگهای بسیار سنگین را برای ساخت و ساز بناهای رومی جا به جا میکردند.

در محاسبات ساده ای بیان شده است که این چنین روشی با سرعت بسیار بالاتری نسبت به آنچه در مصر باستان اتفاق افتاده بود میتوانست نیرویی چند برابر برای بلند کردن سنگ ها اعمال کند.
همچنین باستان شناسان اشاراتی نیز به تشکیل جرثقیل های برجی کرده اند که نیروی آن را مردان متعدد و حیوانات بارکش تأمین میکردند. بوسیله چنین ابزاری سنگهای بیش از 60 تنی در روم باستان جا به جا شده و از آن ها برای احداث ساختمان ها استفاده شده است.

در نمونه اولیه از جرثقیل های اختراع شده به دست بشر از جنس چوب و به نام shaduf معروف بوده و در حدود چهار هزار سال پیش در مصر باستان، از این روش برای جابجایی آب از چاه استفاده می شد.

به شکل دقت فرمایید: shaduf متشکل از یک بازوی گردان ، دو تکیگه گاه عمودی و یک تکیه گاه افقی می باشد، در یک انتها وزنه تعادلی و در انتهای دیگر بازوی گردان آن، سطل آب قرار داشت

تحولات مهم در طراحی جرثقیل

مهمترین تحول در طراحی جرثقیل در قرن شانزدهم میلادی صورت گرفت بدین طریق که برای افزایش محدوده دسترسی جرثقیل، به بازوی اصلی(Boom) آن ، بومی کمکی به آن (Jib) متصل شد. در قرن نوزدهم با کشف نیروی بخار و اختراع برق، در ساختمان جرثقیل‌ها موتور درون سوز و موتورهای الکتریکی به کار گرفته شدند و در ساختمان جرثقیل به جای چوب از فولاد مقاوم به کاربرده شد. در نیمه اول قرن بیستم با رشد جمعیت و پیشرفت فنون و صنعت ، انواع مختلفی از جرثقیل ها و بالابرها ساخته شدند. به عنوان مثال در کشورهای اروپایی به علت کمبود زمین و رشد صنعت ساختمان ، برای دسترسی آسان و ایمن به ارتفاع های بلند، جرثقیل های برجی (Tower crane) ساخته شد.