نخ و طناب

انسان از زمان های دور، آن هنگام که هنوز به صورت ابتدایی و نیمه وحشی در غارها می زیست به اهمیت و کارآیی طناب پی برده بود. او ابتدا توانست با به هم پیوستن الیاف درختان طنابی بساز که در حمل شکار وغیره به کار می رفت. اما با سکونت در کنار گستره های آبی مانند رودها ونهرها به فکر افتاد که برای تسهیل و صرفه جویی در زمان حمل و نقل مسافر و کالا از این مسیرهای آبی استفاده نماید. البته طناب نیز اولین وسیله جهت اتصال کننده درختان بود که به یاری بشر اولیه آمد و بدین ترتیب به قایق ها گردید. با ساخت اولین قایق های بادبانی و به کارگیری طناب در مهار بادبان ها و لنگرهای آن ها نقش این کالا در صنایع دریایی گسترده تر گردید. برای بافت طناب های اولیه از الیاف و مواد طبیعی محیط اطراف استفاده می شد اما با ساخت کشتی های بزرگ بادبانی و سفر در اقیانوس ها و دریاهای پهناوردریا نوردی گسترش یافت وانسان متوجه شد که به علت اثر اشعه خورشید و آب شور دریا هر الیافی جهت کارهای دریایی مناسب نمی باشد. مخصوصاً طناب های طبیعی به سختی در انبارها نگهداری می شدند. زیرا در سفرهای طولانی دریایی به علت باکتری و رطوبت سریع کپک زده و فاسد می شد. با گذشت زمان و توسعه صنعت دریانوردی نیاز به طناب که روزگاری فقط جهت تور، دام گذاری و مهار کرجی ها به کار گرفته می شد افزایش یافت. با شروع قرن بیستم و به کارگیری وسیع نیروی موتور در حرکت کشتی ها که شناورها را بی نیاز از بادبان می نمود، باز هم به علت توسعه ناوگان های تجاری، مسافری ونظامی نه تنها از اهمیت و کارآیی طناب های دریایی کاسته نشد بلکه بیشتر هم گردید به طوری که دریانوردان و ملوانان هنوز هم تنها گروهی می باشند که فنون به کارگیری طناب ها را به خوبی آموزش می بینند و بیمه های معتبر مانند لویدز هنگام بیمه شناورها مقررات خاصی را جهت کاربردی طناب و ساخت آن به وسیله کارخانجات سازنده اعمال می کنند. با گسترش صنایع تبدیل مواد نفتی و پتروشیمی انسان توانست به الیاف مصنوعی همچون پلی پبروبلین ، پلی آمید و ... دست یابد و از تولید و تابیدن آن ها طناب های مستحکم به دست آورده که در مقابل رطوبت و اشعه ماورای بنفش و محیط های خوردنده آبی مانند آب شور دریا بسیار پردوام باشد.